Андарзҳои аз ҷониби Мухаммад нашршуда
Баъзе одамон аксар вақт шикоят мекунанд, ки гулҳо хор доранд. Ман ба хорҳо шукр мегӯям, ки садбарги гул доранд.
Касе ки зебоиро мебинад, дар офариниши он шарик аст.
Зарур аст, то одам дарёбад, ки ӯ холиқ ва соҳиби дунёест ва ӯ масъули ҳама бадбахтиҳо дар он аст. Ҳамчунин ба ӯ шараф барои ҳама хубиҳо, ки дар зиндагӣ ҳаст, мутаааллиқ аст.
Дастурамал барои дуруст истифода бурдани зиндагӣ: 1. Мутаваҷҷеҳ шудан. 2. Ҳайрон шудан. 3. Дар ин бора қисса кардан.
Фикр мекунам, ҳама инсонҳои оқил дар умқи дил медонанд, ки то чӣ андоза нозуканд, чизҳое, чун ТАРТИБОТ, ҚОНУН ва ТАМАДДУН, вале тавҷеҳ намедиҳанд дар ин бора фикр бикунанд, зеро хобу иштиҳои хешро эҳтиёт мекунанд.
Ҳунари ҳаким будан иборат аз дониста тавонистани он аст, ки зарар нест ба он таваҷҷуҳ бикунӣ.