Дастурамал барои дуруст истифода бурдани зиндагӣ: 1. Мутаваҷҷеҳ шудан. 2. Ҳайрон шудан. 3. Дар ин бора қисса кардан.

Ҳатто агар ман маънои ҳаётро надонам ҳам, ҷустуҷӯи маъно аллакай ҳаётро маъно медиҳад.

Зарур аст, то одам дарёбад, ки ӯ холиқ ва соҳиби дунёест ва ӯ масъули ҳама бадбахтиҳо дар он аст. Ҳамчунин ба ӯ шараф барои ҳама хубиҳо, ки дар зиндагӣ ҳаст, мутаааллиқ аст.

Дар зиндагӣ ҳадафи ниҳоӣ нест. Роҳе ҳаст, ки бо он равонем ва ҳар шахс дар интихоби ин ки дар куҷо бояд барои ҳамеша таваққуф бикунад ва ё нафаси тоза гирифта, ба роҳаш аз хилоли вақт, тамаддун, фазо идома медиҳад.

Инсон як махлуқи қабулкунанда, ҳиссиётӣ, оқил ва бохирад аст, ки барои ҳифзи худ ва хушбахтӣ мекӯшад.

Бахшидан ин зистан аст. Агар шумо бахшиданро бас кунед, зиндагӣ маъное нахоҳад дошт.

Инсоният ҷовидонии инсони миранда аст.

Ҳар як шахс вазифадор аст, ки ҳадди аққал ба дунё ба андозаи аз он гирифтааш баргардад.

Касе ки зебоиро мебинад, дар офариниши он шарик аст.

Ҳадафи ҳастӣ ин некӣ нест. Ҳадафи ҳастӣ таборузи хештан аст. Ҳадафи ҳастӣ ин мавҷуди боҳилму пурназокат нест. Ин худшиносии муттасилу пайваста аст. Ҳадафи ҳастӣ иборат аз маҳви бесаводист.