Андарзҳои аз ҷониби Администратор нашршуда
Вазифаи муаллим-ин дар тафаккури хонанда кушодани ояндаи нав мебошад.
Ҳадафи нависанда - наҷоти тамаддун аз нобудшавӣ аст.
Ягон нафаре нест, ки имконият надошта бошад, ки худро ба мардум диҳад ва бо ин моҳияти инсонии худро зоҳир кунад. Ҳар касе, ки аз ҳама имкониятҳо барои инсон будан истифода мекунад, метавонад ҳаёташонро бо додани чизе барои ниёзмандон кӯмак намояд - новобаста аз фаъолияташон чӣ қадаре ки бошад, наҷот диҳад.
Танҳо касе, ки дар нияти худ чизи муқаррариро мебинад, на ғайримуқаррарӣ, ки онҳоро на ҳамчун қаҳрамонӣ, балки ҳамчун вазифаи худ мешуморад, ки бо шавқ ва дар айни замон бо дарки ҳушёронаи вазифаи бечунучарои худ гирифта шудааст, қодир аст, ки моҷароҷӯёни рӯҳонӣ гардад. ҷаҳон ниёз дорад. Қаҳрамонони амал нестанд, қаҳрамонони фидокорӣ ва ранҷу азоб ҳастанд. Бисёре аз онҳо. Аммо танҳо чанд нафари онҳо маълуманд ва сипас на ба мардум, балки ба чанд нафар.
Як саҳар дар Гунсбах ман ба худ гуфтам, ки то 30-солагӣ ман худро ҳуқуқи мавъиза кардан, илмомӯзӣ ва мусиқӣ мешуморам, аммо пас аз ин марҳила ман худро мустақиман ба хидмат ба мардум мебахшам.