Андарзҳои аз ҷониби Мухаммад нашршуда
Агар шумо дар бораи сулҳ фикр кунед, шумо осоиштагиро хоҳед ёфт.
Асбоби мусиқӣ набояд қалбакӣ бошад. Гуноҳи ҳақиқӣ аслан он гуноҳе нест, ки ба мо дар кӯдакӣ гуфта буданд, балки накӯшидан ба ҳамоҳангӣ гуноҳи азим аст. Ҳамоҳангӣ аз ҳама ҳақиқатҳои ҳаётӣ ва нимҳақиқии мо тавонотар аст.
Аломатҳои тасодуфиро решакан кунед - ва шумо хоҳед дид: дунё зебост.
Он касе, ки дар бораи бузургии табиат андеша мекард, худаш барои такомул ва ҳамоҳангӣ мекӯшад. Ҷаҳони ботинии мо бояд мисли ин намуна бошад. Дар фазои тоза ҳама чиз тоза аст.
Агар ман мехоникаи квантиро медонистам, пас ман равандҳоеро, ки дар баданҳои мо рух медиҳанд, метавонам бифаҳмам.
Кӯдак метавонад ба калонсолон се чизро омӯзонад: бесабаб хушбахт буданро, ҳамеша коре барои худ пайдо карданро ва ба худ содиқ буданро.