Андарзҳои аз ҷониби Мухаммад нашршуда
Дунё барои инсон вуҷуд дорад, инсон барои дунё зиндагӣ мекунад.
Дунё ин муҳитест, ки маркази он дар ҳар куҷост, вале девори он дар ҳеч куҷое нест.
Ҷаҳон китобест, ки саҳифаҳои он барои ҳар қадами мо боз аст.
Вақте ки дар рӯҳи инсон нур пайдо мешавад – ӯ зебост. Вақте ки инсон зебо аст, дар хона ҳамоҳангӣ ҳукмфармост. Вақте ки дар хона ҳамоҳангӣ ҳукмфармост, дар кишвар тартибот ҳукмфармост. Вақте ки дар кишвар тартибот мавҷуд аст, дар ҷаҳон сулҳ ҳукмфармост.
Муҳаббат ба зиндагӣ маншаъ аз андешаҳои мусбати мо мегирад. Аз ин ҷо корҳои анҷоммедодаи мо, ки фарҷоми нек доранд, маншаъ мегиранд.
Дар он ҷое, ки зиндагӣ ҳаст, умед ҳаст.