Ракета барои ман танҳо воситаест, танҳо усулест барои ворид шудан ба қаъри фазо, аммо ҳаргиз мақсад ягона нест... Роҳи дигари воридшави ба кайҳон мавҷуд аст ва онро ҳам мепазирам…. Асли кор дар кучонидан аз Замин ва маскун кардан дар кайҳон аст.

Молекуллаҳои мо аз ситораҳое пайдо шуданд, ки як замонҳо таркиданд ва дар тамоми галактика пароканда шуданд. Ба Коинот бо чашми иштирокчиёни ин чорабинӣ назар афканед, ва шумо худро бузург ҳис мекунед, аммо на зарраҳои на он қадар калон. Ҳар як астрофизике, ки ба фазо менигарад, худро бузург ҳис мекунад.

Бале, коинот ибтидо дошт. Бале, коинот идома меёбад. Ва ҳа, ҳар як атом дар бадани мо ё дар вақти таркиши Бузург ё дар дегхонаи термоядроии ситораҳои вазнин ба вуҷуд омадааст. Мо на танҳо дар Коинот зиндагӣ мекунем, балки мо ҷузъи он ҳастем. Мо аз он таваллуд мешавем. Шумо ҳатто гуфта метавонем, ки Коинот ба мо қувват бахшид, то дар ин бора фикр кунем ва мо ин корро ҳоло оғоз кардем.

Ман ба осмони шабона менигарам ва медонам, ки мо ҷузъи олам ҳастем, мо дар он ҳастем. Аммо, шояд муҳимтар аз ин ду далел ин аст, ки олам дар мост. Вақте ки ман дар ин бора фикр мекунам, сарамро баланд мекунам. Бисёр одамон худро хурд ҳис мекунанд, зеро олам хеле калон аст. Аммо ман худро хеле хуб ҳис мекунам, зеро атомҳое, ки ман аз онҳо сохта шудаам, як вақтҳо қисми он ситорагон буданд.

Ман физики назариявӣ ҳастам. Воқеан ман танҳо ба падидаҳои ҳалношуда таваҷҷӯҳ дорам. Кори ман хамин аст.

Агар рӯзе одамон бар асари ягон фалокат нобуд шаванд, ин бузургтарин фоҷиа дар таърихи ҳаёт дар коинот хоҳад буд. На барои он, ки мо барои дифои худ ба дараҷаи кофӣ зирак будем, балки барои он, ки мо интиҳои худро надида будем. Намудҳои наве, ки моро дар Замин пас аз қиёмат ҷойгузин хоҳанд кард, ба скелетҳои мо дар осорхонаҳои таърихии табиӣ назар афканда, дар тааҷуб хоҳанд монд, ки чаро ҳомо сапиенсҳои боақл натавонистанд аз динозаврҳои пешазтаърихии дорои майнаи мурғ коре бештаре кунанд?