Ҳамаи андарзҳо
Ман мехостам, ки мо аз сиёсат нисбатан озодтар бошем ва ба имконоти истифодаи мағзи сари инсонӣ тамаркуз бикунем. Донистани ин имконот калидест ба оянда, қабули тасмимот. Яке аз ин мисолҳо- мошинҳое лозиманд, ки бисёр хуб инсонҳоро тақлид мекунанд, вале бештар ба инсон дар бо худи худ буданаш, кӯмак мекунанд.
Аз замонҳои хеле қадим ва дар халқҳои ниҳоят гуногун устодони бузурги инсоният ба одамон қонунҳои равшантарини ҳаётро ошкор намуда, зиддияти дохилии онро ҳал намудаанд ва ба онҳо зиндагии ҳақиқӣ ва воқеии ба мардум хосро нишон доданд.
Ҳар яке аз эътиқодоти қавии мо метавонад сарнагун шавад. Дар ҳар сурат метавонад бо дастовардҳои ояндаи дониш тағйир ёбад.
Таърих як деги азимест, ки дар он ҳама корҳоеро анҷом додаанд, ки одамон бузург шуданд, зеро онҳо ҷуръати пайдо кардани орзуҳои худро ёфтанд ва фалсафа сукутест, ки дар он чунин орзуҳо ба вуҷуд меоянд.
Фалсафа ин мантиқи илм аст.
Чизҳое, ки беш аз ҳама дил намехоҳад бикунад, онҳоеанд, ки беш аз ҳама месазад, онро бикунӣ.