Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Дар шонаҳои мо болу паранд, ки онро матонат меноманд. Гоҳе матонат метавонад шакли болу парро бигирад ва номумкинро мумкин созад!
Вақте саркашию якравӣ хотима меёбад, исроркорӣ фаъол мегардад. Ва гоҳо матонат ( исроркорӣ) вақте ба кӯмак мерасад, ки ҳатто муъҷиза коргар нашудааст.
Барои расидан ба ҳадаф, аввал шумо бояд биравед.
Ҳоло касе дар сояи дарахте нишастааст, ки касе чанд сол пеш бишнондааст.
Сабақе, ки ман бигрифтаам ва тамоми умр аз рӯйи он амал мекунам иборат аз ин аст, ки бояд бикӯшид, бикӯшид ва боз ҳам бикӯшид, вале ҳаргиз таслим набояд шуд!
Ҳеч ҳадафе ба ҳадде нест, ки василаи беарзишро барои дастёбӣ ба он тарҷеҳ диҳад.