Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Хуб аст, ки дар зиндагии мо одам оне ҳастанд, ки бо кӯмаки онҳо мо метавонем ба хеш аз канор мушоҳида бикунем ва хатоҳоеро, ки қаблан намешинохтем, бубинем.
Пайдо кардани инсоне, ки ба ӯ нигаристан хушоянд аст, шуниданаш ҷолиб аст, самимона бихандӣ ва бесаброна мулоқоташро мунтазир шавӣ, ин беҳтарин барор дар зиндагист.
Ҳама гуна китоби ростин- беинтиҳост… Вале бисёр одамон инро дарк намекунанд. Ҳама чиз марбут ба он аст, ки китоб дар дасти кист.
Камбуди дардовари мо дар он аст, ки мо бисёр зуд навмед мешавем. Роҳи аз ҳама дуруст ба комёбӣ ин ҳамеша бори дигар даст задан ба кор аст.
Роҳи дуруст чунин аст: он чиро, ки гузаштагони шумо карда буданд, бигиред ва ба пеш равед.
Касе, ки хуршедро ва зиндагиро барои худаш пеш мебарад, рӯшноиро дар канора ҷустуҷӯ нахоҳад кард.