Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Мо ҳама нобиғаем. Аммо агар шумо моҳиро аз қобилияти баромадан ба дарахт доварӣ кунед, вай тамоми умр бо он зиндагӣ мекунад ва худро беақл меҳисобад.
Занбури асалпарвар метавонад аз гулҳои талх асал гирад.
Аз хоҳиш сарват ба вуҷуд намеояд. Онҳо аз нақшаи рӯшани фаъолияте ба вуҷуд меоянд, ки ба устувори рӯшани саъю талошҳо асос ёфтаанд. Ин талошҳо низ ба устувории лозим амалӣ мегарданд.
Ҳама чизро дар ин зиндагӣ паси сар кардан мумкин аст, то даме ки барои чӣ зиндагӣ карданро медонӣ, касеро дӯст медорӣ, ба касе ғамхорӣ мекунӣ ва ба касе имон меоварӣ.
Ҳамаи монеаҳо бо истодагарӣ бартараф мешаванд.
Матонат дар тамрин, муҳим нест чист он- ақл, бадан, руҳ ва ё нерӯи ирода- ин ҳамон «калиди тиллоист», ки малакаҳои фавқулъодаро боз мекунад! Тамрин кунед!