Андарзҳои аз ҷониби Мухаммад нашршуда
Хушбахт онест, ки метавонад дар муносибатҳои мураккаб сода бошад.
Ҳикмат ин истифодаи дониш аст.
Дониш нерӯ мебахшад, шубҳа иродаро бекор мекунад.
Муваффақияти ҳақиқӣ бартараф кардани тарси нокомӣ мебошад.
Агар ба Шумо чизе хушоянд нест- инро дигар бикунед. Агар дигар карда натавонед, андешаҳои хешро дар ин маврид дигаргун бикунед.
Се чиз ҳаргиз вопас намегарданд: вақт, сухан, имконият. Аз ин рӯ, вақтро ғанимат дон, суханро интихоб кун ва имкониятро аз даст мадеҳ.