Андарзҳои аз ҷониби Мухаммад нашршуда
Ҳар киро гузапшта нест, ӯро оянда низ нест.
Зиндаги ин худ маънӣ ва моҳияти ҳастист.
Киштӣ то замоне болои об аст, ғарқ нахоҳад шуд. Вай вақте ғарқ мешавад, ки об болояш аст. Чандон муҳим нест, ки дар атрофи мо чӣ мегузарад. Муҳим он аст, ки дар ботини мо чӣ мегузарад.
Оё ин муҳаббати роёна ба инсон ва ё ишқи роёна ба роёна буда метавонад, ки параметрҳои( алоими) мушобеҳ дорад? Вале аз нигоҳи назарӣ наметавон гуфт, ки ин кор рух намедиҳад. Имкон дорад, замоне мо метавонем аз уҳдаи ҳаллу фасли ҳама мураккабиҳои мехонизми эҳсосотамон бароем ва ба ин шабеҳ чизеро худамон бисозем. Дар он сурат роёнаҳо дӯст доштанро меёмӯзанд.
Ҳар як инсон дар назди ҳама инсонҳо барои ҳама инсонҳо ва барои ҳама чиз масъул аст.
Ҳангоми бархӯрд бо воқеият андешаҳо пора-пора шуда мемиранд. Ба он андешаҳо тасаввурот зебогии тасаввурнопазирро ато бинмуда, аз тамоми арзи шҳои инсонӣ боло гузошт.