Суқрот (469 — 399)
МуфассалҲамаи андарзҳои муаллиф
Ҳикмат ин истифодаи дониш аст.
Азбаски мо барои хушбахтӣ талош меварзем ва маълум мегардад, ки мо танҳо замоне хушбахтем, ки аз чизҳо истифода мебарем ва дуруст ҳам истифода мебарем. Ва ин дурустӣ ва барор ба мо дониш медиҳад, пас ба назар чунин мерасад, ки ҳар як инсон бо тамоми нерӯяш саъй менамояд, то ҳарчи бештар оқилтар гардад.
Накӯии ягона-ин дониш аст ва бадии ягона- ин ҷаҳолат.
То рӯзе ки нафас мекашаму қобилият дорам, аз фалсафаронӣ даст нахоҳам кашид.