Ҳамаи андарзҳо
Худшиносӣ ба инсон қобилияти рушди шахсӣ, такмили ихтисос, худшиносии худро медиҳад, ки ин шарти зарурии ба даст овардани пуррагии зиндагӣ, ҳисси шодии зиндагӣ ва дарк кардани маънои ҳаёт мебошад.
Агар ба Шумо чизе хушоянд нест- инро дигар бикунед. Агар дигар карда натавонед, андешаҳои хешро дар ин маврид дигаргун бикунед.
Дирӯз як таърих аст, фардо муаммо аст, имрӯз тӯҳфа аст.
Шахсиятро муносибатҳои иҷтимоӣ ба вуҷуд меоранд, ки шахс ба он ба фаъолияти объективии худ ворид мешавад.
Ҳар як инсон дар назди ҳама инсонҳо барои ҳама инсонҳо ва барои ҳама чиз масъул аст.
Меъдаи солим хӯроки бадро қабул намекунад, хиради солим назарҳои аблаҳонаро.