Андарзҳои аз ҷониби Мухаммад нашршуда
Баъзан илҳом лағжида меравад, намеояд. Аммо ман чун ҳунарманд вазифадорам ҳеҷ гоҳ таслим нашавам, зеро танбалӣ дар одамон хеле қавӣ аст. Барои санъаткор аз таслим шудан ба он бадтар чизе нест. Шумо наметавонед интизор шавед. Ин илҳом чунин меҳмонест, ки ба назди танбалон рафтанро дӯст надорад. Вай дар назди онҳое пайдо мешавад, ки ӯро даъват мекунанд. Худро ғолиб омадан лозим аст, то ки ба дилетантизм (дилхушӣ, саргармӣ) гирифтор нашавед.
Аз мушкилот миннатдор бошед, онҳо ба Шумо нишон медиҳанд, ки Шумо ки ҳастед.
Агар Шумо дар кормандонатон фақат камбудиҳоро мушоҳида кунед пас Шумо ҳеҷ гоҳ наметавонед ба онҳо кори муҳимро супоред.
Бисёр идеявӣ, ғояҳо каманд.
Ба одамҳо на ҳамеша маслиҳат лозим аст. Баъзан ба онҳое даст лозим аст, ки мададгор шавад. Гӯше, ки мешунавад ва диле, ки мефаҳмад.
Аксарияти одамон намешунаванд, то ки бидонанд, ки онҳо мешунаванд, то посух бидиҳанд.