Андарзҳои аз ҷониби Мухаммад нашршуда
Инсон ҳақиқат аст. Ин оғоз ва поён аст. Ҳама чиз дар як фард , ҳама чиз барои як шахс.
Қобилияти бишнохтани мӯъҷиза дар як чизи одиву сода – аломати тағйирнопазири ҳикмат нӯҳуфтааст.
Тарбияи одам-ин маънои дар даври ӯ созмон додани ҷомеаест, ки ҳамеша ӯро ба робитаи дуруст бо муҳит савқ медиҳад.
Ҳақиқати баҳснопазир, қоида, қонуни зиндагӣ: Одамонро атрофиёни ӯ ташаккул медиҳанд!
Дар зиндагӣ ҳадафи ниҳоӣ нест. Роҳе ҳаст, ки бо он равонем ва ҳар шахс дар интихоби ин ки дар куҷо бояд барои ҳамеша таваққуф бикунад ва ё нафаси тоза гирифта, ба роҳаш аз хилоли вақт, тамаддун, фазо идома медиҳад.
Чизҳое, ки беш аз ҳама дил намехоҳад бикунад, онҳоеанд, ки беш аз ҳама месазад, онро бикунӣ.