Андарзҳои аз ҷониби Мухаммад нашршуда
Таърих як деги азимест, ки дар он ҳама корҳоеро анҷом додаанд, ки одамон бузург шуданд, зеро онҳо ҷуръати пайдо кардани орзуҳои худро ёфтанд ва фалсафа сукутест, ки дар он чунин орзуҳо ба вуҷуд меоянд.
Хушбахттарин инсон кист? Касе, ки одамонро мувофиқи хизматҳояшон қадр мекунад ва аз муваффақиятҳояшон ҳамчун муваффақиятҳои худ шод шавад.
Даҳҳо соҳибистеъдод наметавонанд нобиғаро иваз бикунанд.
Паррандае, ки дар шохи дарахт нишастааст, ҳаргиз аз ин ки шох мешиканад, тарсу ҳарос надорад. Зеро ки вай ба шох на, балки ба болҳои хеш итминон дорад.
Вақте мо рӯшан мешавем ях об мегардад, вақте дӯст медорем қалбҳо боз мешаванд, вақте мо боз ҳастем одамон тағйир меёбанд, вақте бовар мекунем, муъҷизаҳо рух медиҳанд.
Дар зиндагӣ лаҳзае фаро мерасад, ки бояд дарк бикунӣ: дигар гузашта вуҷуд надорад. Ту ҳастӣ ва имрӯз вуҷуд дорад.