Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Ҳар қадар озодӣ бисёр бошад, ба ҳамон андоза масъулият зиёд аст. Парадоксест қадимию ҳамеша мубрам.
Тахайюл ин нерӯйи табиии инсон аст.
Афкори ҷамъиятӣ дар он ҷое ғалаба мекунад, ки тафаккур дар хоб аст.
Ман мехостам, ки мо аз сиёсат нисбатан озодтар бошем ва ба имконоти истифодаи мағзи сари инсонӣ тамаркуз бикунем. Донистани ин имконот калидест ба оянда, қабули тасмимот. Яке аз ин мисолҳо- мошинҳое лозиманд, ки бисёр хуб инсонҳоро тақлид мекунанд, вале бештар ба инсон дар бо худи худ буданаш, кӯмак мекунанд.
Ҳадафи зиндагӣ дарёфти камолот аст. Рисолати ҳар яке аз мо таври ҳаддиаъзамӣ наздик кардани он дар худии худ, дар ҳолати худ, дар шеваи фаъолият аст. Қонун дар ҳама сатҳҳои зиндагӣ ягона аст: дунёи навбатии хешро мо тавассути донише, ки инҷо андӯхтаем, интихоб мекунем. Агар мо инҷо ҷаҳолатро тарҷеҳ додаем ва дониши мо мисли пешин мондааст, пас дунёи мо аз дунёи пешин фарқ нахоҳад кард. Камолот ҳадду канор надорад. Суръати комил онест, ки вақте ту дар онҷое қарор дорӣ, ки мехоҳӣ онсӯйи онҷо роҳ бигирӣ.
Шеваи аз ҳама боитминони ҷудо кардани ширкати хеш миёни рақибон, канда шудан аз тӯдаи думболагирону пайравон- ин хуб созмон додани кор бо иттилоот аст. Маҳз он ки Шумо чӣ тавр иттилоотро ҷамъ меоваред, созмон мебахшед ва истифода мебаред, муайян хоҳад кард, ки Шумо пирӯз хоҳед шуд ё бохт хоҳед кард.