Стивен Возняк (1950)
МуфассалҲамаи андарзҳои муаллиф
Ман мехостам, ки мо аз сиёсат нисбатан озодтар бошем ва ба имконоти истифодаи мағзи сари инсонӣ тамаркуз бикунем. Донистани ин имконот калидест ба оянда, қабули тасмимот. Яке аз ин мисолҳо- мошинҳое лозиманд, ки бисёр хуб инсонҳоро тақлид мекунанд, вале бештар ба инсон дар бо худи худ буданаш, кӯмак мекунанд.
Оё ин муҳаббати роёна ба инсон ва ё ишқи роёна ба роёна буда метавонад, ки параметрҳои( алоими) мушобеҳ дорад? Вале аз нигоҳи назарӣ наметавон гуфт, ки ин кор рух намедиҳад. Имкон дорад, замоне мо метавонем аз уҳдаи ҳаллу фасли ҳама мураккабиҳои мехонизми эҳсосотамон бароем ва ба ин шабеҳ чизеро худамон бисозем. Дар он сурат роёнаҳо дӯст доштанро меёмӯзанд.