Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Дар асл зиндагӣ сода аст, аммо мо исроркорона онро мушкил мегардонем.
Хушбахтӣ-ин ҳангомест ки туро дарк мекунанд, хушбахтии зиёд- ин вақте ки туро дӯст медоранд, хушбахтии ҳақиқӣ-ин модоме ки ту дӯст медорӣ.
Бечорагӣ фарорасии пириро метезонад, меҳнат ҷавонии моро дароз мекунад.
Фарқе надорад, ки Шумо бо ки суҳбат мекунед, бо калонсол ё ба кӯдак, муҳим он аст ки шавқ ва эҳтироми ҳамсуҳбататонро нигоҳ доред. Тарбияи хуби худро нишон диҳед.
Моҳияти ҷавонӣ дар он аст, то азтахрибкории худӣ ба рушди худӣ убур намоӣ.
Дониш абзори асосии мудирият аст.