Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Фаҳмидани он ки чӣ одил аст, эҳсос кардани он, ки кӣ зебост, ҳадафи зиндагии оқилона аст.
Зиндагӣ ин мубориза ба хотири ҷовидонагӣ аст.
Агар Шумо бифаҳмед, ки сайёра чӣ тавр фаъолият мекунад, пас ба маънии рӯшанаш, онро метавонед идора кунед.
Дар тинати инсон дӯст доштан- ниёзмандии азалии ӯро болупарбахшанда, нуҳуфтааст.
Ин дақиқан соддатарин ҳақиқатҳоест, ки фард дар гузашта мефаҳмад.