Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Ҷаҳоне, ки мо онро сохтаем, як раванди тафаккури мост. Он бе тағйири тафаккури мо тағйир намеёбад.
Оне, ки дар мавриди бузургии хеш ба андеша меояд, маълумоти паст дар бораи бузургӣ дорад.
Ҳар як сухане, ки инсон гуфта, дар худ ҳомили нерӯи бузурги энержӣ ва тавон аст: ё харобкор ё созанда. Тавассути суханони хеш мо худро, ояндаи хешро, тамоми тоърихи зиндагониямонро ва олами фарогирамонро меофарем.
Аз заъифтарин махлуқи миранда метавон роҳи ояндаро тағйир дод.
Бовар ба он карда, ки кӣ метавонем шуд, мо онро муайян хоҳем кард, ки кӣ хоҳем шуд.
Бе ноумедӣ аз зиндагӣ муҳаббати зиндагӣ вуҷуд надорад.