Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Дунё аз они онест, ки бо он хуш аст.
Аъмолу корҳои бузург баёнгари он ҳастанд, ки сайёра ба ҳар нафари сокини он мутааллиқ аст.
Ба он чизе, ки ту бовар мекунӣ, дунё ту хоҳад буд.
Дар дунё ҳазорҳо ҳазор шодмонӣ мавҷуд аст, вале моҳиятан, ҳамаи онҳо яккаву ягонаанд: шодмонии дӯст доштан. Дӯст доштан ва шодмонӣ кардан ҳарду яканд.
Ва ҳар бори дигар лаҳзае мешавад, ки ман дубора ошиқи зиндагӣ хоҳам шуд.
Дурнамои барвақт мурдан маро водор сохт, то дарёбам: зиндагӣ арзиши онро дорад, ки онро аз сар бигзаронӣ.