Андарзҳои аз ҷониби Администратор нашршуда
Ман ин сатрҳоро дар утоқи калони пазироӣ дар сари суфра нишаста навишта истодаам ва кӯшиш мекунам, ки садоеро, ки дар ин ҷо ҳукмрон аст, нодида гирам. Ҳар дақиқа маро саволҳои гуногун халалдор мекунанд. Ҳар сари чанд вақт мо бояд ҷаҳем ва баъзе дастур диҳем. Аммо ман дар чунин шароит ба навиштан одат кардаам. Барои ман муҳим аст, ки дар ин лаҳза, дар вазифаи худ, дар беморхона бимонам, то ҳама чизи дар он ҷо рӯйдодаро бубинам ва бишнавам ва барои ҳама чиз масъул бошам.
Барои ҳар як насл маъмул аст, ки худро барои аз нав сохтани ҷаҳон даъват мекунад.
Дер ё зуд, ҳамеша лаҳзае фаро мерасад, ки одамон ҷангро бас мекунанд ва якдигарро азоб медиҳанд, дар ниҳоят бо он розӣ мешаванд, ки онҳо бояд дигареро мисли ӯ дӯст доранд. Ин Малакути Осмон аст.
Ман ногаҳон фаҳмидам, ки ин одамон то чӣ андоза аблаҳанд. Қонунҳое набуданд, ки рафтори инсонро танзим кунанд. Аз ин рӯ, одамон маҷбур буданд, ки қоидаҳои заруриро худашон таҳия кунанд, аммо ҳатто дар он сурат онҳо наметавонистанд худро ба иҷрои он бароранд.
Инсон шехсе аст, ки метавонад панҷ фазилати инсонӣ: эҳтиром, саховатмандӣ, ростқавлӣ, зиракӣ ва меҳрубониро дар ҳама ҷо таҷассум намояд.
Вақте ки шуур коҳиш меёбад, ҳамаи аъҷубаҳо ва девҳое, ки ақли хуфтаро ба вуҷуд меоранд, ба рӯи об мебароянд.