Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Оне, ки мо бояд ба он бовар бикунем, ин самимият аст.
Дар пайроҳаи борику пурпечутоби Некӣ бо оҳистагӣ ва бо эҳтиёту бомулоҳизагӣ қадам бизанед.
Муҳити имрӯзини кӯдак чӣ гуна бошад, фардо чунин хоҳад шуд.
Итминон ба худ - маънои дақиқ донистани онест, ки он нерӯии қавии ботиние, ки дар ҳар инсон ҳаст, аз он чӣ имрӯз мо дорем, қодир аст бештар биёварад.
Зиндагӣ кардан ин маънои аз худ офаридани асари бадеъист.
Одам танҳо вақте зиндагӣ карданро оғоз мекунад, ки агар вай аз худ фаротар равад.