Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Мушкил дар он аст, ки Шумо ба мушкил менигаред.
Меъдаи солим хӯроки бадро қабул намекунад, хиради солим назарҳои аблаҳонаро.
Агар одам он чизеро, ки ба хотири он бояд зиндагӣ бикунад, наёфт, пас ӯ мемирад.
Муваффақ шудан маънои онро надорад, ки Шумо бояд ягон кори истисноӣ анҷом диҳед. Ин он маъно дорад, ки Шумо бояд кореро, ки дигарон ба анҷом нарасондаанд, ба таври истисноӣ иҷро кунед.
Андешаҳо сарчашмаи асосии табъи хушу болидаи шумостанд. Андешаҳои хешро поку беолоиш бикунед, ҳама мусибату тирарӯзиҳо аз байн мераванд.
Ишқ ин феъл аст. Ишқ ин эҳсосест, ки меваи муҳаббат аст.