Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Ҳар чизе ки бо мо рух медиҳад, ин ё он асарро дар зиндагии мо боқӣ мегузорад. Ҳама чизи муҳит дар тарбияи мо нақши худро дорад.
Ҳар як шахс, бояд рӯзе, аққалан як сухани пандомезро мутолиа кунад.
"Ҳаққи дигаронро диҳед ва ҳукмронӣ кунед" як қоидаи оқилона аст; аммо "муттаҳидкунӣ ва ҳидояткунӣ" манзалати баландтар дорад.
То он даме, ки шахс қарори муайян қабул накунад, дудила мешавад, ақибнишинӣ мекунад ва бесамар амал мекунад. Аммо дар лаҳзаи возеъ будани мақсад, тамоми раванди рӯйдодҳо тағйир меёбанд, шароити мусоиди ғайринақшавӣ ва кумаки моддӣ пайдо мешаванд, ки Шумо онҳоро ҳаргиз интизор набуда дар бораи онҳо орзу мекардед.
Инро бояд донист, ки шахсе вуҷуд дорад, ки Шумо бо ӯ якдигарфаҳмиро ҳис мекунед, ва ӯ метавонад боғи хушбахтии Шуморо шукуфон кунад.
Онҳое, ки мехоҳанд ба дастовардҳои зиёд ноил шаванд, бояд талаботҳои сахтгирро пеша кунанд.