Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Орзуи ҳамаи падарон аз он иборат аст, ки умеди нокоми худро бо писаронашон амалӣ намоянд.
Агар ҳама амалҳои моро ду нафар иҷро мекарданд, ҳамааш хуб мешуд.
Эътиқод ба худ ин худ як мӯъҷиза аст. Ва вақте ки шумо ба он ноил мегардед, пас метавонед ба њама чиз ноил шавед.
Мардум танҳо касеро ҳурмат мекунад, ки аз ӯ барояш ягон нафъ аст.
Ҷаҳонбинӣ ягона силоҳи мо дар муборизаи зиндагист.
Масъулият ин озмоишест барои мардонагии инсон.