Иоҳанн Волфганг Гёте (1749 — 1832)
МуфассалҲамаи андарзҳои муаллиф
Фикр кардан, донистан, эҳсос кардан, бовар кардан ва ламс кардан, ки инсон бо онҳо коинотро дарк мекунад; онҳо бояд ҳамеша дар ҳамоҳангӣ фаъолият кунанд, танҳо бо ин роҳ, мо метавонем орзуи худро амалӣ намоем.
Хурофот унсури худи вуҷуди инсон аст; баъзан ба назари мо чунин менамояд, ки мо пурра аз он худро дар канор гирифтем, вале он дар гӯшаҳои махфӣ пинҳон мешавад ва замоне худро комилан бехатар меҳисобад, ногаҳон дубора пайдо мешавад.
Ақли солим нобиғаи башарият аст.
Ҳама чизҳои бузург инсонро ташаккул медиҳанд.
Қонун тавоно аст, аммо қудрати эҳтиёҷот қавитар аст.
Муҳаббати ба зиндагӣ бисёр чизҳоро имконпазир менамояд.