Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Шумо ҳамеша бояд ошиқи чизе ғайри қобили дастрас барои худ бошед. Як фард аз ончи кашида мешавад қад баландтар мешавад.
Ҳар яке аз эътиқодоти қавии мо метавонад сарнагун шавад. Дар ҳар сурат метавонад бо дастовардҳои ояндаи дониш тағйир ёбад.
Ба назарам чунин менамояд, ки зиндагӣ дар маҷмӯъ ягон мақсад дорад. Ин танҳо рӯй медиҳад. Аммо ҳар як шахси мушаххас ҳадафи худро дорад.
Вақте инсон чизеро ки табиат ба ӯ ато кардааст, такмил медиҳад ва онро ба манфиати дигарон истифода мебарад, вай аз роҳи Ҳақ дур нест. Чизе ки ба шумо писанд нест ба дигарон раво набинед.
Вақте дар боғ андармони коре мешавӣ, фурсати беҳтарине барои фалсафаронӣ мерасад.
Оё Шумо медонистед, ки қаҳру ғазаб ва ранҷ низоми масуниятии Шуморо барои 5-6 соат беҳаракат мекунанд? Дар ҷараёни ин вақт метавонад ҳар навъ беморӣ сар занад. Моҳиятан, ин ҳама вақт Шумо бедифоъ ҳастед, мисли роёнае, ки дар он барномаи зидди вирусӣ насб накардаанд.