Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Уқёнус метавонад бихушкад, қуллаҳо аз ҳам бипошанд, ситораҳо аз осмонҳо бияфтанд, мисли оне, ки себҳо тирамоҳон меуфтанд, вале файласуф ҳеҷ ҳайрон нахоҳад шуд.
Дар ҳамон лаҳзае, ки бадӣ( зиштӣ) арзи нестӣ мекунад, ҷомеа мебоист ба таназзул рӯй оварад.
Надонистани табиат решаи он нерӯҳои номаълум аст, ки дар назди он инсоният ва башар ин қадар сол арза дорад.
Мо мавҷудоти олием ва агар, воқеан, мо тамоми нерӯи нубуғи инсониро дарк мекардем, мо мисли Худоҳо мешудем.
Азбаски мо барои хушбахтӣ талош меварзем ва маълум мегардад, ки мо танҳо замоне хушбахтем, ки аз чизҳо истифода мебарем ва дуруст ҳам истифода мебарем. Ва ин дурустӣ ва барор ба мо дониш медиҳад, пас ба назар чунин мерасад, ки ҳар як инсон бо тамоми нерӯяш саъй менамояд, то ҳарчи бештар оқилтар гардад.
Барор ин натиҷаи омодагии хеле ҳамаҷониба аст.