Андарзҳои аз ҷониби Фарҳангшинос нашршуда
Мо заминро аз гузаштагон ба мерос нагирифтаем; мо онро аз насли худ иҷора гирифтаем.
Муҳаббат, на фалсафаи Олмон, шарҳи ин ҷаҳон аст.
Инсони нобиға ин танҳо мавҷуди ахлоқӣ аст, ҳамон тавре одамони одӣ мебошанд; баръакс, вай ҳомили заковати асрҳои зиёд ва дунёи комил аст. Аз ин рӯ, вай бештар ба хотири дигарон зиндагӣ мекунад, на аз баҳри хеш.
.jpg)
Маълум аст, ки пайдо намудани нобиға кори осоне нест ва тааҷҷубовар низ нест, ки мо ӯро намебинем, гарчанде ӯ бо мо буд. Шумо мегӯед, ки худи ӯ бояд худро нишон диҳад, ба нури Худо барояд, худро дар корҳои бузург ба мардум нишон диҳад. Дуруст аст, ки ин баъзан имконпазир аст, аммо на ҳама вақт. Таърих ба мо таълим медиҳад, ки чӣ қадар нобиғаҳо бо маҳдудияти дигарон қадр карда нашуданд ва дар навда нобуд шуданд.
Гумроҳии аз ҳама бузурги мо он аст, ки мо ҳанӯз вақти зиёд дорем.
Хурофот як падидаи гузаранда аст; ҳеҷ қудрате пойдор буда наметавонад, агар он ба ҳақиқат, ақл ва адолат асос наёбад.