.jpg)
Константин Сиолковский (1857 — 1935)
МуфассалҲамаи андарзҳои муаллиф
Замин гаҳвораи ақл аст, аммо шумо наметавонед дар гаҳвора абадӣ зиндагӣ кунед.
Маълум аст, ки пайдо намудани нобиға кори осоне нест ва тааҷҷубовар низ нест, ки мо ӯро намебинем, гарчанде ӯ бо мо буд. Шумо мегӯед, ки худи ӯ бояд худро нишон диҳад, ба нури Худо барояд, худро дар корҳои бузург ба мардум нишон диҳад. Дуруст аст, ки ин баъзан имконпазир аст, аммо на ҳама вақт. Таърих ба мо таълим медиҳад, ки чӣ қадар нобиғаҳо бо маҳдудияти дигарон қадр карда нашуданд ва дар навда нобуд шуданд.
Агар кайҳон сабаб дошта бошад, пас мо бояд ҳамон хислатҳои муҳаббати умумиҷаҳониро ба ин сабаб нисбат диҳем.