Ҳамаи андарзҳо
То он даме, ки Шумо ягон масъаларо қатъиян ҳал накунед, Шуморо шубҳаҳо азоб медиҳанд, Шумо ҳамеша дар хотир доред, ки имкони бозгашт вуҷуд дорад ва ин ба Шумо имкон намедиҳад, ки самаранок кор кунед. Аммо лаҳзае, ки Шумо қарор медиҳед, ки худро пурра ба кори худ бахшед, сарнавишт шуморо ҳамроҳӣ мекунад. Яъне ин ҳама ба он чизе ки ба вуқӯъ мепайвандад, ки дар дигар ҳолатҳо шуданаш мумкин набуд, ва ба ҳар чизе, ки Шумо қодиред, ҳар он чизеро, ки орзу мекунед, дарк кардан мехоҳед вобастагӣ зич дорад. Ҷасорат ба инсон қувват ва ҳатто қудрати мӯъҷиза мебахшад. Тасмим гиред!
Эҷодгарӣ ин сохтани робита байни чизҳост. Вақте одамони эҷодкорро мепурсанд, ки онҳо чӣ тавр чӣ кореро иҷро кардаанд, эшон андак хешро гунаҳкор ҳис мекунанд. Зеро ки онҳо, воқеан, ҳеч кореро анҷом надодаанд ва танҳо пай бурдаанд. Ин барояшон бо мурури замон маълум мегардад. Онҳо тавонистанд пораҳои гуногуни таҷрибаи хешро ба ҳам бипайванданд ва ягон навъро тавъам кунанд. Ин барои он сурат мегирад, ки онҳо нисбат ба дигарон бештар дидаанду аз сар гузаронидаанд ва ё барои он ки онҳо бештар дар ин бора меандешанд.
Барои донотар (оқилтар) шудан ҳар рӯз як чизи нав илова кунед. Барои хирадмандтар шудан, ҳар рӯз аз кӯҳна даст кашед.