Ҳамаи андарзҳо
Матонат дар тамрин, муҳим нест чист он- ақл, бадан, руҳ ва ё нерӯи ирода- ин ҳамон «калиди тиллоист», ки малакаҳои фавқулъодаро боз мекунад! Тамрин кунед!
Дар шонаҳои мо болу паранд, ки онро матонат меноманд. Гоҳе матонат метавонад шакли болу парро бигирад ва номумкинро мумкин созад!
Вақте саркашию якравӣ хотима меёбад, исроркорӣ фаъол мегардад. Ва гоҳо матонат ( исроркорӣ) вақте ба кӯмак мерасад, ки ҳатто муъҷиза коргар нашудааст.
Барои расидан ба ҳадаф, аввал шумо бояд биравед.
Дар маҷмуъ ҳеч чизе барои пирӯзии ҳақиқат мисли муқовимат бар он кӯмак карда наметавонад.
Ҳоло касе дар сояи дарахте нишастааст, ки касе чанд сол пеш бишнондааст.