Ҳамаи андарзҳо
Нубуғи бани одамӣ ченаки доимист, мисли онест, ки миқдори газҳои нодир дар ҳаво доимист.
Зиндагӣ, тавре ки шумо медонед, пешакӣ муайян карда нашудааст ва ҳар чизе ки рӯй медиҳад, танҳо як занҷири тасодуфҳо мебошад. Аммо ҳатто онҳое, ки ин ҳақиқатро медонанд, дар ягон лаҳзаи ҳаёти худ ба қафо менигаранд ва мефаҳманд, ки тасодуфҳои аз сар гузаронидаашон як қонуният будааст.
Ҳастӣ ба фасод ва нобудӣ дучор намешавад, вагарна он ба Ғайбӣ табдил хоҳад ёфт, аммо Ғайбӣ вуҷуд надорад.
Ҳастӣ мавҷуд аст, аммо Ғайбӣ вуҷуд надорад.
Коинот сейфест, ки барои он шумо бояд шифр ёбед, аммо ин шифр низ дар сейф баста аст.
Фикр мекунам, сайёра низ як навъ мехонизм аст. Намедонам, ки кӣ онро халқ кардааст: онро Худойҳо, Худо бо ҳарфи бузург ва ё боз ягон нафаре дигар. Вале дар маҷмуъ он тавре кор мекунад, ки меандешад. Албатта, гоҳ-гоҳе мурватҳо мешикананд ва лозим меояд онҳоро иваз кард. Вале ағлаб, ҳамаи чизе, ки рух медиҳад, сабабҳо ва ангезаҳои худро дорад.