Ҳамаи андарзҳо
Ҳадафи зиндагӣ ифодаи худ аст. Мо барои он зиндагӣ мекунем, ки моҳияти худро пурра зоҳир намоем.
Мо иштибоҳ мекунем, вақте чунин мешуморем, ки саодат ин як чизи ғайритабиист. Завқи зиндагиро мо бояд дар худ тарбият бикунем.
Арзиши зиндагӣ дар худи он аст. Ҳеҷ чизи гаронтаре нест.
Тасмим гирифтан дар бораи он ки оё ҳаёт арзанда аст ё не, посух додан ба саволи асосии фалсафа мебошад. Ҳама чизи боқимонда - оё ҷаҳон се андоза дошта бошад, хоҳ ақлро нӯҳ ё дувоздаҳ категория ҳидоят кунанд - дуюмдараҷа аст.
Муҳаббат ба зиндагӣ -ин мавқеъи ягона барои инсонест, ки огаҳона зиндагӣ мекунад ва барои дастовард ва хушбахтӣ талош меварзад.
Зиндагӣ диалектикӣ аст. Шумо ҳамеша хушбахт буда наметавонед, зеро дар он сурат хушбахтӣ тамоми маънои худро гум мекунад. Шумо наметавонед ҳамеша ҳамоҳангӣ кунед, зеро дар он сурат шумо намефаҳмед, ки ҳамоҳангӣ чӣ аст.