Ҳамаи андарзҳо
Фаҳмидани он ки чӣ одил аст, эҳсос кардани он, ки кӣ зебост, ҳадафи зиндагии оқилона аст.
Зиндагӣ ин мубориза ба хотири ҷовидонагӣ аст.
Олам аз они онест, ки онро мебинад.
Хушбахтӣ фаъолияти руҳ дар камолоти накӯкорон аст.
Мушкиле, ки одатан танҳо дар синни камолот дарк мекунед, дар он аст, ки вақте шумо чизҳое монанди муҳаббат, маъно, ҳавасмандиро меҷӯед, ба шумо ҳамин тавр менамояд, ки гӯё онҳо дар паси дарахт ё зери санг пинҳон шудаанд. Одамони муваффақ дарк мекунанд, ки дар зиндагӣ онҳо муҳаббати худро месозанд, худашон чизҳоро маъно медиҳанд, худашон ҳавасмандиро ба вуҷуд меоранд. Шахсан, маро ду фалсафаи асосӣ роҳандозӣ мекунанд: дар бораи дунёи имрӯза назар ба он чизе ки дирӯз медонистам маълумоти наве биомӯзам ва ҳамзамон кам кардани ранҷу азоби мардум. Ин ду ҳадаф метавонанд ба натиҷаҳои бебаҳо оварда расонанд.
Агар ҳама чизи дунё бемаънӣ бошад, - гуфт Алиса, - чӣ чиз шуморо аз ихтироъи ягон маъно бозмедорад?