Ҳамаи андарзҳо
Оянда дар ҳозира аст, аммо оянда дар гузашта аст. Мо онро офаридаем. Агар ин бад бошад, ин айби мост.
Арзиши таълим дар сурате равшантар зоҳир мешавад, ки одамони бомаърифат дар бораи чизҳое, ки берун аз соҳаи таҳсилоти онҳо мебошанд, сухан гӯянд.
Вақте ки дар рӯҳи инсон нур пайдо мешавад – ӯ зебост. Вақте ки инсон зебо аст, дар хона ҳамоҳангӣ ҳукмфармост. Вақте ки дар хона ҳамоҳангӣ ҳукмфармост, дар кишвар тартибот ҳукмфармост. Вақте ки дар кишвар тартибот мавҷуд аст, дар ҷаҳон сулҳ ҳукмфармост.
Ягон нафаре нест, ки имконият надошта бошад, ки худро ба мардум диҳад ва бо ин моҳияти инсонии худро зоҳир кунад. Ҳар касе, ки аз ҳама имкониятҳо барои инсон будан истифода мекунад, метавонад ҳаёташонро бо додани чизе барои ниёзмандон кӯмак намояд - новобаста аз фаъолияташон чӣ қадаре ки бошад, наҷот диҳад.
Танҳо касе, ки дар нияти худ чизи муқаррариро мебинад, на ғайримуқаррарӣ, ки онҳоро на ҳамчун қаҳрамонӣ, балки ҳамчун вазифаи худ мешуморад, ки бо шавқ ва дар айни замон бо дарки ҳушёронаи вазифаи бечунучарои худ гирифта шудааст, қодир аст, ки моҷароҷӯёни рӯҳонӣ гардад. ҷаҳон ниёз дорад. Қаҳрамонони амал нестанд, қаҳрамонони фидокорӣ ва ранҷу азоб ҳастанд. Бисёре аз онҳо. Аммо танҳо чанд нафари онҳо маълуманд ва сипас на ба мардум, балки ба чанд нафар.
Як саҳар дар Гунсбах ман ба худ гуфтам, ки то 30-солагӣ ман худро ҳуқуқи мавъиза кардан, илмомӯзӣ ва мусиқӣ мешуморам, аммо пас аз ин марҳила ман худро мустақиман ба хидмат ба мардум мебахшам.