Ҳамаи андарзҳо
Ҳар қадар озодӣ бисёр бошад, ба ҳамон андоза масъулият зиёд аст. Парадоксест қадимию ҳамеша мубрам.
Озодӣ на ҳамаравоист, балки масъулият аст. Ва агар шумо барои худ масъул набошед, касе албатта барои шумо ҷавоб медиҳад ва ин маънои ғуломиро дорад.
Тахайюл ин нерӯйи табиии инсон аст.
Се чиз ҳаргиз вопас намегарданд: вақт, сухан, имконият. Аз ин рӯ, вақтро ғанимат дон, суханро интихоб кун ва имкониятро аз даст мадеҳ.
Мотив ин ашёест, ки ниёзҳои мушаххасро қонеъ мекунад, фаъолияти шахси мушаххасро ҳавасманд ва роҳнамоӣ мекунад.
Идеал — ин симои инсони воқеӣ ва ё симоест, ки шахсият сохтааст. Инсон дар зиндагӣ тайи муддати мушаххас аз рӯйи он амал мекунад. Идеал барномаи худтакмилкуниро муайян менамояд.