Ҳамаи андарзҳо
Муҳаббат ба ҳақиқат – шарти мусоидтарин барои дарёфтани он аст.
Кӯдакон мушкиле надоранд. Онҳо олимони модарзоданд. Мушкилӣ ҳамеша дар калонсолон аст. Онҳо кунҷковии кӯдаконро мекушанд. Аз кӯдакон дар рақамҳо пешсафӣ мекунанд. Онҳо овоз медиҳанд. Захираҳоро ихтиёрдорӣ мекунанд. Барои ҳамин, ман дар кори ҷамъиятӣ пеш аз ҳама ба онҳо диққат медиҳам.
Одамоне ҳастанд, ки ончунон хуб таҳсилдидаанд, ки метавонанд Шуморо дар ҳама гуна мавзуъ ба дилгир шудан водоранд.
Сухан, сухан ва боз ҳам сухан: ин ҳама он чизест, ки файласуфони аз ҳама машҳуртарин барои мо боқӣ гузоштаанд.
Таҳсил пас аз фаромӯш кардани ҳама чизе, ки таълим дода мешавад, боқӣ мемонад.
Иштибоҳҳоро фаромӯш бикунед. Нобарориро фаромӯш бикунед. Ҳама чизро, ба истиснои он ки имрӯз мехоҳед, имрӯз ба анҷом бирасонед ва ё аз пайи иҷроиши он шавед. Имрӯз рӯзи хушбахтии Шумост.