Ҳамаи андарзҳо
Шояд ҳеч касе дар ин маврид баҳс набояд кунад, ки илм-ин на танҳо муҳаррики тараққию рушд, балки инчунин яке аз беҳтарин ва барои инсоният муфидтарин навъҳои эҷодиёт аст. Ҳар як пажуҳиши илмӣ ин раванди халлоқият, ҳар як олим- бунёдкорест, ки ба воқеъият ба тариқи хеш меандешад ва тағйир медиҳад.
Илм як корхонаи муштаракест, ки талошҳои наслҳоро ба ҳам меорад. Ин интиқоли эстафета аз муаллим ба донишҷӯ ва ба муаллими оянда мебошад. Ин як ҷомеаи мутафаккирон аст, ки ба замонҳои қадим менигаранд ва ба сӯи ситорагон саъй мекунанд.
Бузургтарин дастоварди нобиғаи инсонӣ он аст, ки инсон чизҳоеро, ки дигар тасаввур карда наметавонад, дарк менамояд.
Душмани асосии дониш на ҷаҳолат, балки чашмбандии илм аст.
Мутахассис шахсест, ки аз рӯи ихтисоси хеле танг ба ҳама хатогиҳои эҳтимолӣ роҳ додааст.
Назария вақте аст, ки ҳама чиз маълум аст, аммо ҳеҷ кор намекунад. Амалия вақте амалӣ мешавад, ки ҳеҷ кас намедонад, ки чаро. Мо назария ва амалияро якҷоя мекунем: ҳеҷ чиз кор намекунад ... ва ҳеҷ кас намедонад чаро?