Андарзҳои аз ҷониби Мухаммад нашршуда
Пессимист шахсест, ки ҳангоми дарро кӯфтани бахт аз ғавғо шикоят мекунад.
Вақте ки ман ҷавон будам, фикр мекардам, ки пул чизи асосӣ дар зиндагӣ аст. Ҳоло ман пир шудам ва медонам, ки ин рост аст.
То он даме, ки Шумо ягон масъаларо қатъиян ҳал накунед, Шуморо шубҳаҳо азоб медиҳанд, Шумо ҳамеша дар хотир доред, ки имкони бозгашт вуҷуд дорад ва ин ба Шумо имкон намедиҳад, ки самаранок кор кунед. Аммо лаҳзае, ки Шумо қарор медиҳед, ки худро пурра ба кори худ бахшед, сарнавишт шуморо ҳамроҳӣ мекунад. Яъне ин ҳама ба он чизе ки ба вуқӯъ мепайвандад, ки дар дигар ҳолатҳо шуданаш мумкин набуд, ва ба ҳар чизе, ки Шумо қодиред, ҳар он чизеро, ки орзу мекунед, дарк кардан мехоҳед вобастагӣ зич дорад. Ҷасорат ба инсон қувват ва ҳатто қудрати мӯъҷиза мебахшад. Тасмим гиред!
Комёбӣ ин қобилияти аз бохт ба бохт рафтан бидуни аз даст додани некбинист.
Дар интизор буда тавонистан- ҳама фалсафаи инсонӣ ниҳон аст. Дар он ҳама нерӯ, ҳама маънии саодати инсоният нуҳуфтааст.
Наметавон ба гузашта баргашт ва шуруъи корро тағийр дод. Вале метавон ҳоло шуруъ бикунӣ ва ба марра расидани хешро тағйир бидиҳӣ.