Андарзҳои аз ҷониби Мухаммад нашршуда
Дӯстони хуб ба сўроғи шахсе мераванд, ки худаш медонад чигуна дӯсти хубе бошад.
Эҷодгарӣ ин сохтани робита байни чизҳост. Вақте одамони эҷодкорро мепурсанд, ки онҳо чӣ тавр чӣ кореро иҷро кардаанд, эшон андак хешро гунаҳкор ҳис мекунанд. Зеро ки онҳо, воқеан, ҳеч кореро анҷом надодаанд ва танҳо пай бурдаанд. Ин барояшон бо мурури замон маълум мегардад. Онҳо тавонистанд пораҳои гуногуни таҷрибаи хешро ба ҳам бипайванданд ва ягон навъро тавъам кунанд. Ин барои он сурат мегирад, ки онҳо нисбат ба дигарон бештар дидаанду аз сар гузаронидаанд ва ё барои он ки онҳо бештар дар ин бора меандешанд.
Ман бовар дорам, ки инсон на танҳо ҳамаро таҳаммул мекунад, балки пирӯз мешавад!
Вақт вафодортарин ҳампаймони суботкорист.
Ҳадафи зиндагӣ ифодаи худ аст. Мо барои он зиндагӣ мекунем, ки моҳияти худро пурра зоҳир намоем.
Ягона нерӯи ман матонати ман аст.