Артур Шопенгауэр (1788 — 1860)
МуфассалҲамаи андарзҳои муаллиф
Ёдовар мешавам, ки шунидани файласуфон ва хондани (осори) онҳо барои дарёфти зиндагонии хушбахтона зарур аст.
Фалсафаи ман ба ман комилан ягон даромад надод, вале маро аз бисёр хароҷоту зоеъа раҳо бахшид.
Агар ман иҷозат диҳам, ки ангуштони дастии худро дар мошини таҳриршуда банд кунам, чунин шуда метавонад, ки ман як ҷумлаи пурмаъно чоп кунам. Агар артиши маймунҳо калидҳои мошини ҳуруфро заданд, онҳо метавонанд тамоми китобҳои Осорхонаи Бритониёро чоп кунанд. Имконияти иҷрои онҳо бешубҳа аз эҳтимолияти он аст, ки тамоми молекулаҳо дар нисфи зарф ҷамъ мешаванд.
Инсони нобиға ин танҳо мавҷуди ахлоқӣ аст, ҳамон тавре одамони одӣ мебошанд; баръакс, вай ҳомили заковати асрҳои зиёд ва дунёи комил аст. Аз ин рӯ, вай бештар ба хотири дигарон зиндагӣ мекунад, на аз баҳри хеш.
Боъиси таҳайюри бузург аст, ки инсон банохост ҳастии хешро, пас аз панҷ ҳазор соли нобудӣ дарк мекунад; умри дароз намебинад; сипас дубора боз ба ҳамон андоза давраи тӯлонӣ фаро мерасад, вақте вай дигар набояд бештар (аз ин) арзи ҳастӣ бикунад. Дил бар зидди он, бо эҳсоси он, ки набояд чунин бошад, эътироз мекунад.