Андрей Линде (1948)
МуфассалҲамаи андарзҳои муаллиф
Ин шеваи андеша, ки инсон дар он қисмати сайёра басар мебарад, ки мавҷудияти он имкон дорад( он принсипи антропӣ номида мешавад) маънӣ дорад, фақат агар сайёра имконияти ҳар ранг тазоҳур кардан дошта бошад. Агар дунё дар ҳар ҷо якранг мебуд, пас он эҳтимолият кам буда, ки (кори) мо бинобар аблаҳӣ омад кардааст, то дар дунёе қарор бигирем, ки дар он ҷо махсус ҳама чизро барои мо сохтаанд. Оё мо фикр мекардем, ки шояд, Худо ҳама чизро тавре сохта, ки дар ин дунё зиндагӣ бикунем. Вале дар назарияи мо худи Сайёра ҳама шароити лозимро интихоб кардааст: дар як ҷо барои мо мувофиқ, дар ҷойи дигар барои ягон нафари дигар мувофиқ. Агар аз идеяи «ҳамаи чиз дар сайёра имкон дорад» даст бикашем, пас ин муамморо, ки «чаро бисёр чизҳо махсус ба мо мувофиқ гардонида шудаанд?»- ҳаллу фасл кардан бисёр мушкил аст.