Томас Нагел (1937)
МуфассалҲамаи андарзҳои муаллиф
Ҳатто, агар, дар маҷмуъ, зиндагӣ маънияшро аз даст додааст, пас мумкин аст, то бар ин сабаб намесазад чандон обу адо шавӣ. Эҳтимол, мо ин ҳолатро эътироф мекунем ва ҳамон тавре, ки зиндагӣ мекардем, зиндагӣ бикунем. Ҳама гап дар сари он аст, ки бояд ба чизҳо оқилона назар бияфганем ва ҳар ончи нақдинае, ки дорем аз даст надиҳем ва бигзор мӯҷиби зиндагӣ кардан худи зиндагии Шумо ва зиндагии онҳоест, ки сарнавишт Шуморо бо онҳо рӯ ба рӯ кардааст. Агар Шумо замоне мепурсед: « Маънии зиндагӣ дар чист?», чӣ донишҷӯ, бармен ва ё ягон нафари дигаре бошед, Шумо посух медиҳед: Ҳеч маъно надорад. Агар ман умуман намебудам ва ё агар ҳама чиз дар дунё бароям бетафовут мебуд, ин ҳеч маъние намедошт. Вале ман ҳастам ва чизҳое маро мушавваш месозанд. Ин аст ҳамагӣ. Ин ҳама чизест, ки метавон гуфт»