Ҳамаи андарзҳо
Кӣ буданатонро интихоб кунед ва нархи онро бипардозед.
Гумроҳии аз ҳама бузурги мо он аст, ки мо ҳанӯз вақти зиёд дорем.
Оне, ки дар мавриди бузургии хеш ба андеша меояд, маълумоти паст дар бораи бузургӣ дорад.
Бовар ба он карда, ки кӣ метавонем шуд, мо онро муайян хоҳем кард, ки кӣ хоҳем шуд.
Худҳавасмандкунӣ ба афзалиятҳои ҳаёт, хоҳишҳо, орзуҳо ва эътиқод алоқамандии зич дорад. Онҳо қувваи ҳаракатдиҳандаи амал мебошанд. Бо фаъол кардани захираҳои шахс, онҳо ба ӯ илҳом мебахшанд ва ба ӯ имкон медиҳанд, ки ба номумкин бирасад.
Вале одам як хусусияти хуб дорад: агар зарур ояд, ки ҳамаро аз сар бигирем, вай маъюсу навмед нахоҳад шуд ва ҷасоратро аз даст нахоҳад дод. Вагарна, ӯ медонад, ки ин бисёр муҳим аст ва ин ба саъю талош меарзад.