Ҳамаи андарзҳо
Бисёрии онҳое, ки дар зиндагӣ мутаҳаммили нобарорӣ шудаанд, ин инсонҳоеанд, ки намедонистаанд, то чӣ андоза онҳо ба комёбӣ наздик будаанд дар лаҳзае, ки таслим шудаанд.
Сабақе, ки ман бигрифтаам ва тамоми умр аз рӯйи он амал мекунам иборат аз ин аст, ки бояд бикӯшид, бикӯшид ва боз ҳам бикӯшид, вале ҳаргиз таслим набояд шуд!
Тасодуфҳо вуҷуд надоранд. Ҳар он чӣ бо мо мегузарад, фавқулъода ногузир аст. Ҳар он чӣ буд, танҳо ба хотири хубӣ буд.
Мо он чизе ҳастем, ки ҳамеша мекунем. Аз ин рӯ, такомул амал нест, балки одат аст.
Ман набохтаам. Ман танҳо 10 000 шеваҳоеро дарёфтаам, ки кор намекунанд.
Доҳӣ-ин синтези истеъдод ва меҳнат аст!