Ҳамаи андарзҳо
Имонро метавон ба унвони эътиқод маҳкум ба чизе дар сурати адами вуҷуди шоҳид таъриф кард. Вақте шоҳиде вуҷуд дорад, ҳеч кас дар мавриди имон суҳбат намекунад. Мо дар мавриди имон суҳбат намекунем, вақте ин воқеиятро бидонем, ки ду ҷамъи ду чаҳор аст ё замин давра аст. Мо фақат аз имон суҳбат мекунем, вақте ки бихоҳем шоҳидро бо эқсос ҷойгузин кунем.
Бояд бигӯям, ки ҷаҳон ба содагӣ вуҷуд дорад ва ин ҳамон аст.
Пӯчӣ аз бархӯрди тафаккури инсон ва хомӯшии беасос аз ҷаҳон ба дунё омадааст.
Ором шавед ва аз зиндагӣ лаззат баред! Сабаби мавҷудияти дунёро муаммо кардан лозим нест - ин саволи хатост!
Фикри Худои тасвиршуда барои ман тамоман бегона аст ва ҳатто содда ба назар мерасад.
Тамоми орзуҳо ва кӯшишҳои табиатро инсон анҷом медиҳад.